At Last

"I simply can't build my hopes on a foundation of confusion, misery and death... I think... peace and tranquillity will return again."

I just came back from the province after a 2 month vacation. I realized a lot of things and got a lot to be posted. Next time na, medyo busy pa. Just need to update my friends na buhay pa ako, nagpahinga at nag-isip lang.

Chikahan tayo next time,

Diosa

Have I Lost Myself?

"Never mind searching for who you are.  Search for the person you aspire to be.  ~Robert Brault"

It's been a whirlwind situation for me this past few weeks.

Early this February, I passed my resignation sa company na pinagtratrabahuhan ko. I talked to J at napagdesisyunan naming magsama by the last week of March gaya ng naisulat ko sa previous entry ko.  I needed to find a higher paying job because I think this is the time for us to pursue our plans. But all of this went upside down. Dumalang ang text nya at tawag di gaya ng dati na every night we used to talk before going to bed. Pinilit kung intindihin na busy sya kasi sa managerial tasks na sya for the entire month ang di ko maintindihan ay nagagawa nyang mag-update ng facebook status nya. Away every week ang naging uwi ng kunting mali na ito. Dumating pa sa point na nasusumbatan ko na sya sa lahat ng bagay. Magbabati, mag-aaway. Yan ang naging trend ng relayon namin for the past weeks. Apektado na ako masyado pag nangyayari ang ganito. Minsan sa gitna ng trabaho, bigla nalang akong naiiyak at kahit hating gabi, ang resulta puyat na ako lagi at di na makapag concentrate sa trabaho. Pati mga team ko lagi ng nagtataka sa pagiging matamlayin ko. Sabayan pa ng kamalasan sa trabaho at wala akog makuhang matinong offer sa ibang companies. Feeling ko kailangan nya akong itext at tawagan para mawala ang sama ng loob ko sa mga nangyayari. Natutuwa man ako sa ibang messages nya na, pero di sapat yun. Pinilit kung kumpetinsyahin ang trabaho nya imbes na intindihin ko sya. Gusto kung lahat ng oras sasabihan nya ako kung nasaan sya. One instance lang na mamiss nyang i update ako, away agad. Sinubukan kung baguhin ang ugali ko, pero bumabalik at bumabalik din agad. Kunting di ako ma-update magiisip na agad ako na baka may kasama syang iba.

Minsan isang umaga nakasabay kong magyosi ang Mommy ko sa opisina, si Mommy Bel.  Nakita nya akong tulala sa isang sulok kaya nilapitan nya ako.

Mommy Bel : Kumusta ka na Diosa, anong balita?

Hindi ako umimik, bigla nalang din kasing tumulo ang luha ko at di ko na mapigilan ang umiyak. Buti nalang walang ibang tao nun.

Mommy Bel : Gusto mo usap tayo?

Kinwento ko lahat kay Mommy. Lahat ng mga bagay na bumabagabag saken.

Mommy Bel : Alam mo kawalan nya kung papakawalan ka nya pero ang problemsa kasi sa'yo. Masyado ng umiikot ang mundo mo sa kanya. Tandaan mo, bata pa kayo, 21 lang sya at ikaw 24 lang. Walang masama sa pinaplano nyong magpakasal at lahat ng yun, pero di kaya masyadong mabilis? Wala naman sigurong mawawala kung unahin nyo muna ang mga sarili nyo.

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig nung mga oras na yun. Saka nga lang pumasok saken ang katotohanan na bata pa pala kami pero ang mga desisyon at plano namin hindi pa masyadong akma sa edad. Lalo na ang katotohanang umiikot na nga ang mundo ko sa kanya. Duon ko lang napansin na sa oras na inaksaya ko para tingnan ang facebook account nya at para tanungin sya sa kung sino-sino ang mga nagpopost sa FB nya , I forgot may sarili akong buhay. Na may kanya-kanya pa pala kaming buhay.

Mas ngayon ko naapreciate na hindi nya pinatulan ang pagiging childish ko. Na minsan mas pinipili nyang di na sumagot pag nag-aaway kami. Naging immature ako, naging mali ang mga desisyon ko lately. Napabayaan ko ang team ko ng dahil sa mga personal kong problema na wala naman silang kinalaman.

After a week, I decided to retract my resignation and go back to my original position. I turned down the promotion kasi sa sarili ko hindi pa ako handa, hindi sa responsibilidad kundi sa sarili ko. Ayokong maulit ang mga pangyayari. Kakailanganin kong lumayo para buuin ulit ang sarili ko.

Last night March 13 and tonight, nag-usap kaming magkikita kaming dalawa. It's our 4th year and 10th month anniversary. He gave me this:

" Kala mo di kita naalala lagi? " Sabi ni J habang kumakain kami. " Di ba sabi ko naman sa'yo nung Valentine's day, mahal na mahal kita sobra kahit di ko lagi sinasabi at kahit na minsan may topak ka. Di na ako mawawala pa sa'yo. " dugtong pa nya.

" Alam ko naman, di ko makakalimutan yun. " sagot ko naman.

" May gusto sana akong sabihin sa'yo. " Huminga ako ng malalim. Hindi ko kasi alam kung paano ko sisimulan.

" Hon, gusto ko sanang magtrabaho sa Baguio for 2 or 3 years. " Pagtatapat ko sa kanya.

" Bakit dun pa? Ang layo. Dito ka na lang." Pagtutol nya.

Katahimikan muna ang namagitan samen. I grabbed my cup of coffee and took a sip before I started my explanation.

" Alam ko na tututol ka pero pakinggan mo muna ako. Kung di mo napapansin, napapadalas na ang away natin. Di ka lang makapagtext, kung anu-anong ng pumapasok sa isip ko. Selos sa mga walang katuturang bagay. Di naman ako ganito dati di ba? Kaya nga di ko maintindihan ang sarili ko. Ngayon ko lang din naisip, bata pa pala tayo. May mga bagay pa tayong kailangang tuparin sa sarili natin. Ikaw, you wanted to achieve promotions sa career mo diba? I'm so proud of you na at the age of 21 you are already a manager. Not all can do that. " paliwanag ko sa kanya. Tiningnan ko sya sa mata bago ako nagpatuloy.

" Don't get me wrong hon, mahal kita pero kailangan ko uling buuin ang sarili ko. Nawala kasi nabulag ako sa sobrang pagmamahal sa'yo. Nakalimutan ko na ang salitang pagtitiwala ng dahil sa pagmamahal ko sa'yo. Kailangan kong lumayo para makapag-isip isip. Dito lang naman to sa Baguio kaya bababa pa din ako ng Metro ng madalas. "

" Pero paano na ang plano nating magsama sa isang bahay? " Tanong nya na medyo malungkot ang tinig.

" Gagawin naman natin yan, pero hindi pa sa ngayon. Marami pang pagkakataon. Sa ngayon ang mas mahalaga ay unahin muna natin ang mga sarili natin. Sana naiintindihan mo. " pagtatapos ko sa aking paliwanag. 

" Kung ako yung tatanungin mas gusto kong dito ka na lang pero naiintindihan ko lahat kung yan ang desisyun mo. Naisip ko din malapit lang naman ang Baguio, 4 to 5 hours parang natraffic ka lang nun. " pagbibiro nya sa gitna ng seryosong usapan namin.

" Di ba gaya ng lagi kung sinasabi sa'yo, wala namang masamang magmahal, huwag lang sobra. Dapat laging nandun ang tiwala. Basta, pagkatiwalaan mo lang ako, nandito lang ako. Gaya ng lagi kong sinasabi, di na ako mawawala sa'yo. " He ended his statement looking immensely at my eyes.

" Salamat hon. " I wanted to kiss and hug him at that time pero hindi pwede, nasa public place pala kami.

Plano palang naman ang magtrabaho ako dun pero mas gusto kong matuloy na to. Mas gusto kong hanapin ulit ang sarili ko at pag buo na ulit, mas maganda kasi mas maibibigay ko sa kanya ang lahat-lahat na puno ng pagtitiwala.

Ngayon ko masusubukan din kung totoo ang sinabi ni J dati na magaantay siya saken. Ngayon ang mas tamang sitwasyon.

Kay J, antayin mo lang ako, bubuuin ko lang ulit ang sarili ko. Umasa kang wala akong ibang mamahalin dun kundi ikaw lang.

Til Next Time,

Diosa

Ako Na Ang Housewife?

" You know when you have found your prince because you not only have a smile on your face but in your heart as well.  ~Author Unknown "

Kagabi, bago matulog nagaantay ako ng tawag ni J. Naging routine na kasi namin  bago matulog ang mag-usap kung kumusta ang naging araw ng isa't-isa. Last night was a bit unusual.

Last week he ended his contract dun sa real-estate company na pinagtratrabahuhan nya. He then applied as a barista sa isang coffee shop but the HR rep and the owner was impressed so he was offered a Managerial Position. He was a bit hesitant at first kasi hindi naman sya handa for that position.

J : Natatakot ako, baka kasi di ko makaya.

Ako : Ganyan talaga sa una. Marami kang mararamdamang kung anu-ano pero isipin mo na lang. Kung lahat ng tao uurong dahil sa kaba, ano na lang ang mangyayari. Isa pa, if you will not grab this oppurtunity, kelan pa?

J : Alam ko naman, kaso hindi pa talaga ako handa.

Ako : Sige ganito na lang. If ever you would need help, you can always call me. Isa pa hindi naman siguro nalalayo ang mga gagawin mo sa mga ginagawa ko ngayon since we are of the same level. Kaya kung sa mga admin works, matutulungan kita dyan.

J : Ikaw talaga. Hindi ka na naubusan ng isasagot. Salamat asawa ko. hehe.

Nagsirko agad ang puso ko sa sinabi nyang yun. He never called me like that pero sobrang sarap pala sa pakiramdam.

J : Malayo nga din kasi ang branch kung saan ako ilalagay. Kaya mahirap sa biyahe.

Ako : Bakit hindi ka mag-rent? Para naman di ka mapapagod din sa biyahe.

J : Titingnan ko muna.

At kagabi, we brought up the same topic.

Ako : Nagpost ka na naghahanap ka na ng apartment, sure ka na ba dyan?

J : Hindi pa, naghahanap-hanap pa lang ako.

Ako : Plano ko na ding lumipat ng ibang bahay, sama ka na lang kaya?

J : Sige, sige mas gusto ko yan.

Hindi ko alam kung tama ang narinig ko pero tuwang-tuwa sya sa naging suggestion ko.

Ako : Eh, sigurado ka ba dyan? That would mean less time for your friends too. Hindi ka na pwedeng gumimik pa ng matagalan.

J : I know the consequences at I agreed kasi gusto ko din. Ayaw mo ba nun, pag ako ang nasa bahay, ipagluluto na lang kita.

Napangiti ako sa sinabi nyang yun.

Ako : Promise yan ha?

J : Ako pa. Wala ka yatang bilib sa hon mo. Try ko ng maghanap pag binisita ko yung branch ng apartments na malapit dun.

Ako : Sige.

J : Mga bandang last week ng Febuary na tayo lumipat or First week ng March. Kailangan ko munang siguraduhin na may magaalaga na sa kapatid ko.

Ako : Okay lang kailangan ko din namang gamitin yung deposit dito. Sayang din yun.

We talked more about that hanggang sa sinabi nya.

J : Oh ayan, mababawasan na yang iniisip mo lagi.

Nakakataba ng puso. Nakakatuwa.

Ako : Salamat.

Then I heard him humming a song.

Ako : Diba, It Might be You yan? 

J : Oo.

And he sang the first stanza of the song and the chorus.

Time, I've been passing time watching trains go by 

All of my life 

Lying on the sand watching seabirds fly 

Wishing there could be someone 

Waiting home for me

Something's telling me it might be you 

It's telling me it might be you 

All of my life

First time kung narinig ang singing voice n'ya last night.

Ako : May boses ka pala? Para saken ba yan?

J : Hindi, maganda lang ang song, ito ang para sayo.

Standing by my window, listening for your call

Seems I really miss you after all

Time won't let me keep these sad thoughts to myself

I'd just like to let you know, I wish I'd never let you go

And I'll always love you

Deep inside this heart of mine

I do love you

And I'll always need you

And if you ever change your mind

I'll still, I will love you

Ako : Ano ka ba, hayan na naman.

Hindi ko napigilan na ang umiyak. Hindi ko alam kung naririnig nya sa kabilang linya but he asked me if i'm crying.

J : Umiiyak ka ba?

Ako : Medyo, ikaw kasi.

J : Huwag ka ng umiyak. Just believe me, gaya ng lagi kung sinasabi, hindi na ulit mangyayari pa ang dati. Hinding-hindi na tayo maghihiwalay. Kung gusto kitang lukuhin matagal na. Hindi na sana tayo nagkabalikan kung hindi kita mahal. Basta lagi mo lang tatandaan, you're the only one.

Wala na akong mapaglagyan pa ng emosyon last night.

J : Oh lulubusin ko na, eto pa.

Then he sang the chorus part of Love on Top by Beyonce.

Baby it's you.

You're the one I love.

You're the one I need.

You're the only one I see.

Come on baby it's you.

You're the one that gives your all.

You're the one I can always call.

When I need you make everything stop.

Finally you put my love on top.

Ako : Thank you hon.

J : Sige tahan na.

Ako : Para namang bata. Those were just tears of joy.

Ang dami ko pang takot hanggan ngayon. Paano kung hindi nagwork-out? Paano pag mali pala ako ng desisyon? Paano pag di ko kinaya? Paano pag sya ang bumigay?

Lahat ng tanong na yan hindi ko masasagot hanggat hindi ko susubukan. Susugal na ako at ititira ko lang respeto sa sarili ko para sa bandang huli, wala akong pagsisisihan.

Til Next Time,

Diosa

Isang Taon na Pala : Ang Pagbabalik Tanaw

" If I had a single flower for every time I think about you, I could walk forever in my garden. "

Hindi ko namalayan. One year na pala ang blog ko last January 11, 2012. Sa sobrang busy, wala man lang akong naging entry sa araw na yun. Ang dami ko na palang naisulat. Malungkot, masaya, may adventure, travel, short stories, real love stories. About myself, lovelife, worklife, vacation and anything about me and the people around me.

Ang pinakaunang entry ko nun is all about Dan, NEW year..New Guy?. Wala na kami ni J nun. While spending my restday inaya ako ng pinsan ng bestfriend ko na mag-inum kasama ang barkada nya sa college. Sa inuman na yun nakilala ko si Dan. Instant crush, yun ang naramdaman ko. Fascinated kasi cute naman talaga sya kahit mukha syang Tumbalata ( tomboy ). We texted and that's it. Hindi nagbunga ang relasyon. Feeling ko nga hindi nya na ako natatandaan ngayon or ayaw lang nyang mamansin. Last time nung pinuntahan ko si J sa trabaho nya at sabay kaming naglunch, nakita ko siya. Pero di kami nagpansinan. Yun na. Pero salamat, ng dahil sayo nasimulan ko ang blog na to.

Nakapagsulat din pala ako ng opinion ko about politics. The right to be educated tungkol sa posisyon ni Manny Pacquiao sa RH Bill. Naisulat ko din ang mga friends ko both homosexuals and straight. Ang 6 na bakasyong na nagawa ko this year. Ang mga barkada ko nung college sa office at ramdom people that I've met last year.

Kinainisang tao sa office na hanggang ngayon ay di pa kami nagkakaayos. Siguro bago ako umalis sa trabaho.

Nakapagsulat din pala ako ng love stories, Pangarap Ko Ang Ibigin Ka. Inspired by the movie Love of Siam. Sinimulan ko ang pagsusulat ng kwento noong May 26 at natapos ang apat noong October 28, 2011. It took me 5 months and 2 days para matapos ko ang kwentong to. Noong una gusto kong tapusin ng malungkot ang kwento pero nagbago ang takbo ng kwento ng dahil naman kay J. Ngayon may bago naman akong sinimulan na kwento last November 01, 2011, Ang Talaarawan Unang Bahagi : Ang Pagtatagpo. A classic love story inspired by Titanic. Spanish era ang plot. Nakakadalawang entries palang ako at sana matapos ko ang story ng maganda.

At nandyan sina D, A, M, B, T, G at J. Naka-pito na pala ako ng codes sa mga lalaking naisulat ko. Grabe na pala ang ganda ko, kasumpa-sumpa. 

Unang entry ay kay D. Ang lalaking nagustihan ko sa simula ng taon last year. Si T, ang crush ko nung college  na naging kami last Valentines, but we broke-up last May. Lucky for me, sabi ng bestfriend ko, naghiwalay kami. Si B, ang chubby guy that I have fallen in love sa office. Mabait, gentleman and an ideal guy that I consider. Hindi man naging kami, pero I'm grateful we remained friends. Si A naman ang officemate ko na lagi kong kasama umuwi dati nung pang-gabi pa ako. Hindi sya gwapo pero sobrang bait. Infatuated ako sa kanya dahil napakagentleman nya at ever umuuwi kami, I feel I'm a true woman. Sobrang maalaga. Pero hanggang kaibigan lang talaga kami. Si M, ang aking dream guy, si Mario Maurer. Ambisyosa lang talaga ako nung maikwento ko ang isa sa mga naging panaginip ko tungkol sa kanya. Salamat naman at kahit paano ay may mga natuwa. Si G ang isa sa mga agents ko dati. Isa sya sa masasabi kung naging ka-close kung lalaki in which because of it, I fall in love. The deeper i know the man, the more I have fallen for him, pero hindi din naging kami but we remained good friends to date. At ang may pinakamaraming entry sa lahat, si J.

The man that made a big difference in my life. Akala ko last year, tuluyan na kaming maghihiwalay. Akala ko last year nakapag-move on na ako totally, pero mali ako. Last April kami ulit nagkaroon ng contact. Nakita nya sa Facebook ang number ko ang one time last April he texted me. From that point, balik ulit ang mga paguusap namin. We text and call each other like goodfriends. After more than 8 months, last June bago ako umuwi ng Leyte, we decided to meet up. At ito ang entry na yun Uulit Na Naman Ba?

Matapos ang unang out of trip namin together sa Palawan, dun ko nalaman na I'm still in love with him. Sya na ang masasabing definition ng true love sa buhay ko. Maraming mga nangyari from that time. Away at Tampuhan na di maiiwasan pero, one thing that I guarantee. Iba na tong balikan namin, sana pangmatagalan na. He now accepted the fact na pwedeng maging kami na habang-buhay. He now even call me as asawa.

Sana naman iba na talaga to. Sana.

Anyway yun na ang naging buong year ng blogelya kung to. This year, for sure mas marami pa akong maisusulat. Masasaya, malulungkot, mga panaginip, mga pangarap, mga ilusyon, mga nakakainis at mga kung ano-anong kwentong papasok sa isip ko. 

For sure, mas masaya pa ang magiging kwentuhan natin ngayon taon.

Salamat sa mga nagbasa at nag-follow. Sa mga nag-comment at sa hindi nagcomment. Sana naman sa sususnod magleave kayo ng opinyon. 

Salamat.

Til Next Time,

Diosa