Noong Ako'y Bubot Pa..

" There is no other purest love that a man can find other than a puppy love. "

Haggard ang week na to. 12 straight days ang pasok ko pambayad sa sumalo sa shift ko. Buti na lang nakapag-imbak na ako para dito.

Last week, habang hinahanap ko ang Birth Certificate ko para ipasa dun sa hospital kung saan ako na-confine, may nakita akong mga lumang pahina nang notebook. Kinalkal ko ang mga ito, at nakita ko yung dating mga tula na isinulat ko nung high school palang ako.

Si Jerome, ang unang lalaking nagpatibok ng keps ko. Isa sya sa mga dahilan kung bakit madali kong natanggap kung sino ako.

First year highschool.

Magkahiwalay ang babae at lalaki sa Home Economics subject sa school namin. Kabilang sya dun sa grupo nang mga sutil sa section namin. Palibhasa, 3 lang kaming bakla sa klase, kami ang prinsesa sa subject na 'to. Hindi naman kami binabastos nung mga kaklase namin kasi pag ginawa nila yun, tiyak wala silang makokopyahan pag exams. Si Jerome ang lagi kung katabi, share kami sa libro pag may discussion. Di ko naman sya type nun, bansot kasi. Deadma lang ako sa kanya, at syempre demure, tahimik lang ako nun at ang pino ko pating kumilos. Daig ko pa ang mga babae sa section namin.

Magvavalentine's day nun, napagkatuwaan ng klase namin na sumulat sa isa't - isa. Kunwari may mga trabaho na kami at sa iba't-ibang bansa na nakatira. Literal na nagsusulatan kami, nakalagay pa sa white mailing envelope. Nakareceive ako ng sulat galing sa kanya. Di ko na masyadong matandaan kung ano na yung trabahong nilagay nya, pero nasa US na sya kunwari. Di ko na makabisado yung nilagay nya, pero ang di ko makakalimutan ay yung sinabi nyang,

" Uuwi na ako sa susunod na linggo, gusto kitang makita, at may sasabihin akong mahalaga. "

Nakalagay sa PS note kunwari ng letter nya. Home economics subject na namin nung araw na yun. Tinamad ang teacher namin at pinagbasa lang kami nang isang chapter nung libro at pinagawa ng summary. Syempre,  kaming dalawa ulit ang magkapartner. Hahawakan ko na sana sa ilalaim ang libro nang sa pagsapo nya ay nasama pati ang kamay ko. Di ko alam kung ano yung naramdaman ko nun, pero yun yung unang beses na halos maluwa sa di ko kalakihang dibdib ang puso ko ( kahit ngayon naman di pa din kalakihan ). Tatanggalinn ko na sana ang kamay ko pero, di nya ako pinapakawalan. Di na ako makapag-concentrate nun sa ginagawa ko, kaya tinanong ko na lang sa kanya yung tungkol dun sa laro namin. Nagulat ako sa sinabi nya. "Alam mo kung babae ka lang, papasa ka na saken na maging asawa. "

Di ako makapaniwalang sa murang edad namin, nakakapagsalita na sya ng ganun. Di ko alam kung paano magrereact sa sinabi nyang yun. Nanahimik na lang ako. Naging ganito lagi ang set-up. Home economics, bubulatlatin nya ang libro, sasapuin nang palad nya at sa ilalim nun, kasama ang kamay ko. Pag may gardening at kailangan magbungkal nang tataniman lupa, kukunin nya ang gardening tool at sya lang ang gagawa, at ko taga-hawak nung polo-shirt at tubig namin. Para kaming mag-asawa sa kabukiran. Sya ang magsasaka para sa ikabubuhay nang pamilya namin, ako naman ang asawa na maghahanda ng mga kailangan nya. Ahihihi..

 Yun ang mga naging unang kilig moments ng aking pagiging buhay bakla. Una kung naramdaman kung paano ang magmahal o ang magka-crush nang walang halong malisya. Sya ang unang lalaking, masasabi kong pinahalagahan ko pero hanggang dun lang yun. Tumagal din ang ganitong set-up hanggang nung second year kami. Natapos ang lahat nung ginawa syang kalove team ng mga kaklase namin sa Class President namin, babae. Tukso-tukso, hanggang sa na-develope ang dalawa.  Wala akong laban, Treasurer lang ako. Unti-unting nawala ang ganung set-up namin hanggang sa namalayan ko na lang, wala na sya. Nag-uusap pa din kami, pero di na tulad ng dati. Di ko masasabing ito ang una kong kabiguan sa larangan ng pag-ibig, kasi di naman ako umaasa o pinaasa. Masaya na ako sa naging trato nya saken. Tama na yun. Masyado pa din akong bata para malaman kung ano ang  konsepto ng isang relasyon, pero ito ang masasabi kung pinakauna kung subok sa larangang ito.

Unang kilig at holding hands.

Unang regodon ng puso ko.

Unang pagtibok nito sa lenggwahe na tinatawag na pag-ibig.

Wala na siguro pa akong masasabing mas dalisay na pagmamahal ng isang tao gaya nun. Walang bahid malisya at wala sa kung ano man. Siguro ito yung alam kong tinanggap ako nang isang lalaki na walng hinihinging kapalit, kundi dahil sa kung sino lang ako.

Malaki din ang naitulong nito. Isa akong contibutor noon sa school paper namin. Puro literary pieces ang sinusulat ko. Dahil sa kanya na-inspire akong magsulat.

Jerome, this is the very first piece that I have written and this is all for you.

- Hopeless Romantic -

As I walk down the lonely aisle

It seems farway, mile and mile

And the snow lay on the ground

Still hoping a love to found.

I wish that even just a day

I see myself and there we lay

Talking to each other breathlessly

Spending each second romantically

I wish I was an angel

For you to hold

I wish Iwas a rose

You cheerish more than gold

But all I can do is wait till time

For you to realize

I want you to be mine

Eventhough it seems you don't see

The love I'm offering in eternity

I'll be right here waiting for you

Until the day you say "I love you".

Til Next Time,

Diosa



Uso pa pala ang Valentine's Day...

" To the world you may be just one person, but to me you are my world. "

Valentine's Day, nagtext ang isang barkada ko nung college. Nasa Robinson's Place Tacloban daw sya. May date ang gaga pero kanina pa kami pinapapunta gusto nya daw tumakas sa date nya.

Around 5 PM, nagkita kami ni Mommy Joy isa pa sa mga barkada ko din nung college. Ang tagal na din, 2 years na din ang nakakaraan nung huli kaming magkita. Reminiscing the old times habang medyo naglalakad kami sa mall.

6 PM pumunta na kami sa may downtown area. Three lonely souls this Valentines day ang magiging emote namin.

Dreams Cafe and Restaurant, dun na kami nag-dinner. Iba na ang Tacloban kesa sa gala ko dati, 2 years ago wala ang mga acoustic performers sa mga restaurant. But then, here we are, being serenaded habang kumakain. Ibang-iba na ang city na alam ko, ang laki na ng development.

While having dinner, biglang may nagtext. Naloka ako nung mabasa ko yung name na nag-register, Si Ting-ting ang ultimate crush ko nung college ( Flashback. )

First year, first day ko nun. Loner type pa ako, yung mga kilala ko kasi ibang subject yung kinuha nila para sa first period nun. Habang papunta ako nun sa canteen, naka-agaw pansin agad saken yung lalaking kamukha ni Reiley Valeroso ( di ko sure kung kilala nyo pero nasa show na Click sya dati sa GMA, yung love interest ni Angel dun sa show ).

Bigla na lang, sa di ko malamang dahilan, napahinto ako sa harap nya habang nakatitig sa kanya.

Ting : Ano yun? ( Nakangiti pero nagtatakang nakatitig. )

Napahiya ako bigla at napatakbo papunta sa canteen.Kabadong-kabado pero akala ko dahil lang yun sa pagkapahiya, mali, instant crush ko na pala sya. Sa isang subject naman nakilala at classmate ko si Gladys who happens to be a friend ni Ting-ting.

One time, habang papunta naman ako sa next class ko, nakatambay sa lobby uli sya. Para akong tanga, naglalakad habang nakatitig sa kanya. May biglang humablot saken paupo sa isa sa mga sofa dun. Si Gladys pala.

Gladys: Uy san ka papunta? Bakit parang wala ka sa sarili mo, ang layo ng tingin mo. Sino ba yung tinititigan mo dun?

( Sunond-sunod na tanong ng futah sabay tingin sa direksyon na tinitingnan ko. )

Gladys: Uy andun si Ting-ting oh, diba crush mo yun, sandali ipapakilala ko kayo.

Hindi na ako nakasagot sa sobrang pagkabigla. Bigla nasa harap ko na ulit si Gladys kasama na si Ting-ting.

Gladys: Ting si Megs, may crush sya sayo, pwede daw ba makuha number mo?

Di ko alam ang gagawin ko nun. Sobrang kaba at hiya gusto kong bigla na lang dumating ang Apocalypsis at ng lamunin ako ng lupa sa kinatatayuan ko. Di na din ako nakasagot, simpleng nakatulala lang ako.

Ting: Sige ba, akin na cellphone mo.

Para akong Zombie nun, nakatulala lang at sumunod naman ako sa utos nya. Binigay ko cellphone ko. Binigay nya nga number nya at nagdrop call pa sya sa cellphone nya to get my number.

Nung pagkabigay nya ng cellphone, di ko alam anong nangyari, bigla na lang akong tumayo at tumakbo palabas ng campus. Naging regular textmate kami nun pero pag nagkikita kami sa loob ng campus, di ko sya pinapansin. Bigla kasi akong natutuliro pagnakikita ko sya. Minsan sinubukan kung kausapin, muntik na akong mawalan ng ulirat sa sobrang kaba.

Pero nung first year lang yun. As years passed, nakakasama ko na sya minsan sa inuman. Naging BRAD ko pa sya sa fraternity na sinalihan ko ( Oo, kahit bakla ako, kasali ako sa isang fraternity ).

Nawala na yung kabang nararamdaman ko sa kanya, nung una akong magkaboyfriend nung second year. Pero, everytime na makikita at makakasama ko sya sa isang event andun pa din ang kilig. Never naging kami, di ako nag-attempt nun. Marami kasing nagsasabi na marami sya girlfriend. Pero everytime, na nakakasama ko sya sa isang event, tatabi sya saken the whole inuman session, aakbay, hahawak ng kamay tas lagi nyang pakilala saken, asawa nya. Sumisirko ang kipay ko at nagcacartwheel ang puso ko sa tuwing ginagawa nya yun. Never naman akong nagtanong to clarify things. Natakot ako, baka namimiss-interpret ko lang.

Nung nagpunta na ako sa Metro, doon kami nawalan ng communication. Nawala yung contact ko sa kanya nung mawala yung phone number ko nung college.

Nung nasa rough stage na ako sa  relasyon namin ni Gerlad last year, Sinubukan kung tawagan yung sa tingin ko ay number ni Ting-ting. Dati pa naman kasi saulo ko number nya. Nag-ring pero di ko tinuloy baka kasi wrong number pala. I just simply sent a message. After a couple of days saka pa sya nag-reply.

Ting-ting: Sino po to? Pasensya na wala akong load the other day.

Ako: Si megs to. Si ting-ting ba to?
Ting-ting: Uy kumusta ka na? Oo si ting-ting to.
Ako: Buti naman di ka nagpalit ng number. Eto okay lang ako.

Kumustahan at kunting kwentuhan. Magmula noon balik na ulit yung communication. Hindi man lagi pero pag may oras at load, dun kami medyo nagkukumustahan.

Hangang sa nabanggit ko tong bakasyon kong to. Di naman daw sya sure kasi may trabaho pero susubukan daw nya. I was expecting to meet him some other time. Nagulat ako nung magtext sya, Febuary 14. Akala ko magiging lonely valentines ko.

Ting-ting: Megs, antayin ko lang loading nung idedeliver bukas tas puntahan kita.
Ako: Sige ba, sa isang bar lang kami sa may Astrodome maya. Text ka na lang.
Ting-ting: Sige basta puntahan kita dyan, kahit sumaglit lang ako maya-maya.
Ako: Sige i'll see you then.

After dinner, we went to a bar called Jigs. Sayawan,inuman, party to the max. Dumating pa yung isa  kung friend. Around 11, nagtext na sya saken, papunta na sya.

Lumipat kami sa isang videoke bar. Inuman at kumustahan. Na-appreciate ko yung ginawa nya kasi kahit walang pahinga galing sa trabaho at may pasok pa sya ng 5 AM, pumunta pa din sya. Di ko inasahan na mag-eeffort sya ng ganun. Feeling ko umabot ng Manila ulit ang haba ng hair ko.

Inuman ulit, kantahan. Pinakanta ko si Jose, yung friend ko na kamukha ng tikbalang, kaboses ni Regine. Kumakanta si Jose nung favorite song ko na I've Fallen for you. Bigla akong inakbayan ni Ting-ting.

Ting: Akala ko di mo tototohanin na makipagkita saken.

Ako: Akala ko nga kaw yung di magpapakita.

Ting: Di ba kasi dati pa sinabi ko na sayo pag-umuwi ka dapat magkita tayo? Isa pa namiss ko ang asawa ko.

( Sabay halik. )

Gulat na gulat ako sa naging gesture nya. Di lang isa kundi maraming beses. Di ako nakapag-react. Bago saken ang ginagawa nyang yun. Di ako sanay.

The following day, dun kami nagkita ulit at nagkausap. Di na sya lasing kaya dun ko tinanong lahat.

Ako: Anong ibig sabihin nung ginawa mo the other night.

Ting: Alam mo na yun. Magpapakita ba ako sayo kahit walang tulog kung wala lang.

Ako: Does it mean na tayo? ( Kabado sa magiging sagot nya. )

Ting: Oo, di ako magpapakita sayo kung wala lang to.

Hindi ko alam kung anng mangyayari ngayon. Di ko pa nasubukan kung paano ang isang long distance relationship. Ayoko sa ganitong set-up dati. Di ako naniniwala, pero ngayon heto ako sinusubukan kung may pwedeng mangyari.

Di na kami dadaan sa stage na getting to know each other, mahigit walong taon na kaming magkakilala. Tama na siguro yun.

Malaki ang tiwala ko sa kanya. Matagal ko na kasing kilala. Mula nung college na happy go lucky pa sya hanggang sa nag-mature na lang sya.

Di ko alam kung hanggang saan to.

Mahirap umasa pero this time susubukan ko.

Mahirap magtiwala lalo na pag malayo ang karelasyon mo, pero susubukan ko.

Di ako sanay ng di nakikita ang taong mahalaga saken, pero pipilitin ko.

Ang alam ko lang, maganda na din to. Mapapadalas ang uwi ko sa probinsya at madalas ko ding makikita ang pamilya ko.

Ang alam ko lang, mahal ko sya. At ang tagal kong inantay to.

Ang sabi ko dati sa pagbabalik ko reformatted na ang puso ko, maiiwan pala sa probinsya.

Sana eto na to.

Til Next Time,

Diosa

I'll be back..

" All changes are more or less tinged with melancholy, for what we are leaving behind is part of ourselves. "

Naospital ako 4 days bago ang aking flight pauwi. Akala ko talaga di matutuloy tong bakasyon ko. Buti na lang, kahit pneumonia ang naging diagnosis ng doctor, 3 consecutive days lang ng high dose antibiotics, tsugi agad ang pesteng bacteria sa aking lungs at dugo. I still need to take medication for 5 more additional days though. Pero okay na yun kesa naman sa di natuloy yung much awaited trip ko.

Excited ang bakla. 12 A.M. nagising kahit kagagaling palang sa ospital. Sinamahan ako ng bestfriennd ko at yung pinsan nyang si Christian at hinatid nila ako sa airport.

Ang bilis ng check-in process mga 15 minutes lang tapos na agad. Around 3:40 ako nag-checkin nun. Kunti lang kasi ang tao. Antay-antay, 5:10 pa kasi ang boarding kaya sulat muna ng blog entry. Ang chaka pa ng public WI-FI ang hirap makaconnect. Wala namang load yung broadband ko.

Antay, antay at antay ulit. Kunting music.

May naupong lalaki sa harap ko. Cute in fairness kaso di ko makunan ng picture sobrang lapit nya. Dyahe talaga kung sabihan kung tanugin ko kung pwede syang kunan ng picture. Di ako makaporma ng stolen shot. Description na lang.

Height : Around 5'6 ( Mas matangkad kasi ako ng kunti nung tuma5yo sya tumayo din ako para sukatin height nya. )
Built : Medium ( I think something is promising inside those shirt. )
Hairstyles: Military Cut ( Shaks parang ang sarap. Tulo laway..ahaha )
Face : Bilugan
Eyes : Parang indian eyes tapos black ang kulay ng mata
Nose : Tama lang, di matangos di din pango.

Kinig ulit ng kanta. Antay, antay at antay ulit. Kunting observation sa mga tao sa paligid. Mas maliit talaga ang Terminal 2 kesa sa 3. Pero mas okay naman to kasi di ka mawawala. Ang bilis kung nahanap nung boarding gate unike sa Terminal 3 muntik pa akong masama sa last call for a flight kasi muntik na akong mawala.

Sa lahat ng mga trip ko, eto ang di planado ang mga gagawin ko. Gusto kong sa lipad ng eroplanong sasakyan ko kasabay nitong maiiwan ang mga ala-ala ko pansamantala sa City. Kasabay ng paglipad ng eroplanong sasakyan ko ay ang pagtapon ko sa mga ala-alang gusto kung makalimutan. Gaya ng nasabi ko sa previous entry ko, sa pagbabalik ko reformatted na ulit ang puso at pagkatao ko.

Di ko alam ang mangyayari sa bakasyon ko. Di naman ako pwedeng maggala ng basta kasi kagagaling ko palang sa hospital. Valentine's day pa naman. Bahala na siguro si kupido kung kanino nya ibibigay ang kalahati ng puso ko. Sana doon sa taong kaya itong tanggapin at alagaan hanggang sa ito'y muling mabuo kasabay ng paghilom ng mga sugat.

Boarding time na...

Ready na ako...

Itabi pansamantala sa sulok ng airport lahat ng ala-ala sa City. Babalikan ko nalang..

1....2.......3 

My home, here I am again.

Til Next Time,

Diosa

Leyte, Here I Come.

" It's surprising how much memory is built around things unnoticed at the time.  "

One More Week to go. Uuwi na ako sa probinsya ko. Dalawang taon din bago ako nakauwi ulit. Hindi ko namalayan ang panahon ang bilis. Akala ko dati joke lang ang interpretation na to ng mga tao sa oras sa City, totoo pala. Mag-aapat na taon  na din pala ako dito sa Metro di ko man lang namalayan.

Namimiss ko na ang adobo ng Mama ko. Namimiss ko na ang rumampa sa gabi kasama ang mga bakla kung kaibigan.

Namimiss ko ang maligo sa dagat.

Kumain ng Pansit Pulis ( Dahil kahit kulang daw sa rekados masarap pa din. Gaya ng pulis kuripot pero masarap pa din. Mali ata ang adjective na ginamit ko. )

Ng Binagol

Ng Moron ( Mabilis ang pagbigkas ng word na to para di mag-iba ng meaning. )

Ng laing ( dapat luto ni Francis para bongga. )

Ng hotcakes ( Pancake local version ).

Uminon ng tuba

Magsawsaw sa sukang pula.

( Pasensya, wala akong nahanap na sukang pulang picture. Maigi na to maprapractice mo ang imagination mo. )

Sumakay sa Pedicab.

Ang mag-punta sa palengke tuwing tabo ( Market Day ).

Lumanghap ng sariwang hanging. Ang bundok sa may tapat ng bahay namin. Ang malamig na hangin tuwing madaling araw. Malapit na.

At higit sa  lahat ang pamilya ko.

P.S.

Namimiss ko din pala to.

Ang mga locals. Yun na.

Til Next Time

Diosa

Proudly Gay ( Another Gay Entry ).

The next time someone asks you, "Hey, howdja get to be a homosexual anyway?" tell them, "Homosexuals are chosen first on talent, then interview... then the swimsuit and evening gown competition pretty much gets rid of the rest of them."  ~Karen Williams

Makikisaw-saw na ako.

Ilang blog entries na din ang nabasa ko tungkol sa iba't-ibang kwento ng pagiging bakla. Makikigaya na ako. Pakiramdam ko kasi, bilang isang bakla ay tungkulin kung isulat kung ano ang aking naging sariling karanasan nung pagdaanan ko ang pasisimula at pagtanggap sa aking pagkatao.

Lumaki ako sa probinsya na kasama ang pamilya ko, liban na lang sa Tatay ko dahil sa trabaho. Naging hands-on sa pag-aalaga samen ang mama ko  katulong ang Tita ko, ang nakababatang kapatid ng mama ko at kasama pa ang lola ko. Bata pa lang, I'm already raised, not in a masculine manner, but more on the feminine way. Habang lumalaki, normal naman ang nagiging paborito kong laruin. Tumbang preso, baril-barilan, text, jolens, hablan at iba pang laro ng mga karaniwang batang lalaki sa ganung edad. Nakikipagsuntukan paminsan-minsan sa mga kaklaseng lalaki dahil sa mga karaniwang away bata. Sa kabilang banda, madalas na sumusubaybay at kasama ko habang lumalaki ay ang lola ko. Naalala ko nung Grade 4 ako, sa tuwing nag-papamanicure at pedicure ang lola ko, hindi pwedeng wala  ako.Tinanong ako nung malapit kung kaibigang lalaki noon, si Hector kung bakit daw iba-iba ang kulay ng kuko ko.

" Bakit iba na naman kulay ng kuko mo, di ba babae lang ang naggaganyan, bakla ka ba?" Sabi ni Hector.

Ito ang unang pagkakataon na tinanong ako tungkol sa pagkatao ko. At dahil bata pa ako, sinagot ko lang sya ng simpleng hindi. Grade 5 ako nun, nagkaroon pa ako ng Girlfriend kunwari ( Pero ngayon tumboy naman sya ). Nagpatuloy ang buhay musmos sa ganitong daloy.

Highschool. Dito ko unang nalaman ang kahulugan ng salitang " BAYOT " in its true sense. Sa pagbabago ng naging environment ko at sa mga taong nakakasalamuha at nakakasama, di ko namalayan, kusang umusbong at kusa ko ding tinanggap ang pagkatao ko. Tatlo kaming bakla nun sa section namen, at close kami sa isa't -isa. Si Dai-dai ang pinakamahinhin., si Bang-bang ang pinakahaliparot at ako ang Newly born becky. Tres marias kung tawagin kami ng teacher namin sa English at samahan pa ng baklang teacher namin sa Social Studies na kaming tatlo ang paborito sa klase. Konsintedor ang mga tao sa paligid ko, kaya siguro hindi ako nahirapang tanggapin ang pagkatao ko. Hindi ko nga matandaang nagkaroon ako ng denial stage. Marahil nga meron pero dahil sa tulong ng mga tao school ko, naging madali para saken yun. Siguro nga naging maswerte ako sa aspetong ito ng buhay ko. Isang beses lang ang natatandaan kung naging pag-amin ko sa pamilya ko.

Minsan isang araw, nung College na ako, umuwi ako sa bahay namin na may kasamang lalaki. Ipinakilala ko sa Mama ko. Pagkaalis niya agad akong kinausap ng Mama ko.

" Nak, tigilan mo yang pagkabakla, walang mangyayari sa buhay mo. "  Sabi ni Mama sa malumanay na paraan habang nag-aayos ng orchids nya.

" Ma, matalino po kayo. Alam nyo po ang sagot dyan. At alam nyo po na I have never disappointed you kahit kelan. " Sagot ko kay Mama habang nakangiti.

" Bata ka, wala na akong magagawa dyan.  Umayos ka lang." Sabay buntong hininga.

Yun na. Naging maswerte lang siguro ako dahil wala akong emotional confrontation sa mga tao sa paligid ko tungkol sa aking pagkatao. Madali kong natanggap kung sino ako at naging madali na din para sa kanila.

Sa halos lahat ng nabasa kong mga articles about coming out, marami ang talagang nahirapang tanggapin ng pamilya nila. May mga taong hanggang ngayon nakasisik pa din sulok ng mga Aparador na pinagkukublihan nila. Hindi ko masasabing naaawa ako sa kanila, we all have free will, it's up for someone on how to use it in this situations. Kung desisyon ng mga taong to ang magtago, I will respect that, pero reminder, mainit sa closet at sabi nga sa isang article na nabasa ko.

" Closet are for Clothes."

Medyo nahirapan akong isulat ang entry na to. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan kanina at paano ko tatapusin. Siguro nga dahil masyadong sensitibo ang topic na ito lalo na sa mga taong hanggang ngayon ay hindi matanggap na may bakla. Sa mga taong may ganitong pananaw lalo na sa taong tinutukoy ng isang blogger na sinusubaybayan ko, eto yung article link:

http://baklangmaton.blogspot.com/2010/01/screaming-nation.html

Gusto kung sabihin sa inyo:

" I am gay. I am very proud to be one. Karapatan ko ang magmahal at mahalin. Responsibilidad ko ang tumanggap ng mga tao at tanggapin ng mga tao sa lipunang ginagalawan ko. Karapatan ko kung ano mang karapatan ang meron ang babae at lalaki at responsibilidad ko kung ano man ang responsibilidad ng mga lalaki at babae. Kung di mo matanggap ang katotohanang ito, wala na akong magagawa. Naawa ako sa iyo dahil sa kakitiran ng utak mo, at binulag ka ng sarili mong maling paniniwala. Mag-ingat ka, because we have been in this world as old as the history of man itself and we will stay until the end too. ( Death Threat? ) "

Sa lahat ng mga bakla:

" Maswerte tayo sa panahon natin ngayon, marami na ang marunong tumanggap sa kung sino tayo. Matuto tayong magdiwang pero paalala din na huwag tayong matutong umabuso. "

Sa tingin nyo? Anong klaseng mundo ang meron tayo kung wala ang sangkabaklaan?

Til Next Time,

Diosa